ဖြစ်ခဲ့သမျှ ဟာတွေ အားလုံး ခြုံကြည့်လျှင် တို့လို့တန်းလန်း တွေချည်းမို့… ကြွေ့မှာ ရူးမတတ် ခံစားနေရ၏။
ကိုဒီပါ၏ အပွတ်အသပ် အဆုတ်အနယ်..။ ရဲဇော် ဟုခေါ်သော ကြွေ့ခဲအို… ငရဲ၏ ကြမ်းတမ်းမွတ်သိပ်သော အနမ်းဆိုးလေးများ..။
ဟိုမှာဘက် ရှိသော ကာမပန်းတိုင်ဆီသို့ ဘယ်သူကမှ အရောက်ပို့ပေးနိုင်ခဲ့ခြင်း မရှိကြ။
ကြွေ့ခမျာ (--) နှစ်အရွယ် သွေးသားဆူဖြိုးစမို့ ခံလ်ိုက်ရသည့်ဖြစ်ခြင်း..၊ ထုတ်ဖော်ပြောရန်ပင် ရှက်စရာ..။
အိပ်ရာထဲ၌ မိမိစောက်ပတ်လေးကို လက်ညှိုးနှင့် ထိုးမွှေပွတ်သပ်ရင်း အာသာဖြေနေခဲ့ရ၏။ ကိုဒီပါနှင့် ကြွေ့မေမေတို့၏ လိုးပွဲအဆန်း..၊ ကြွေ့မမ မလေးနှင့် သူ့ယောက်ျား ရဲဇော်တို့၏ ကာလရှည်ကြာသော ရေရှည်လိုးပွဲ… ၊ ပုံစံအမျိုးမျိုး .. ကြွေ မမြင်ချင်မှအဆုံး..။
ဒါတွေ ..ဒါတွေက ကြွေ့ကို လှုံ့ဆော်နှိုးဆွခဲ့ကြသည်။ ပြီးတော့ ကိုဒီပါ နှင့် ရဲဇော်တို့၏ အထမမြောက်သော အပြုအမူတွေကလညး် ပို၍ ဆိုးနေပြန်ပါသည်။
ကြွေ မနေနိုင်တော့..။ ကြွေ … မချုပ်တီးနိုင်တော့..။ ကြွေ့အတွက်..ဖြေပြေရာလည်း ကြွေ့ဝန်းကျင်မှာ ရှာမတွေ့နိုင်ပြီ..။
မြူနှင်းတို့ လွင့်ပျယ်စ နံနက်ဦးသည် .. အပျိုဖော်ဝင်စ ခလေးမလေးနှယ် သန့်စင်အေးချမ်းနေသည်။
လှပသော မိုးသောက်ရောင်နီ အသွေးသည် ကြွေ့အတွက် ခံစားမှု အနှစ်သာရ မရှိသယောင်ပင်..။
ဘဝဆိုသည်က အတွယ်အတာကင်းသော အထီးကျန်ဘဝ၌ သချာင်္တွက်သလို မနှုတ်လောက် တစ်ဆယ်ချေး ဆိုတာမျိုး လုပ်လို့မရမှန်း ကြွေသိလာရပြီ..။ တစ်ဆယ့်ငါးနှစ်တာမျှသာ လူ့လောက၌ အသက်ရှင်လာရသေးသော ကြွေ့အဖို့ ကာမနှင့် အချစ်ကို သရုပ်ခွဲရန် မတတ်စွမ်းနိုင်သေးပါ..။
ကြွေကျောင်းသို့ လာရာလမ်းတလျှောက်က ရုပ်ရှင်တွေ ဗီဒီယိုတွေထဲမှာလို သာယာရှင်းသန့်မနေပါ..။ ဈေးသွား ဈေးပြန် အလုပ်သမားများနှင့် ရှုပ်ထွေးစည်ကားနေသည်။ ကြွေနှင့် အသက်တူ သူငယ်ချင်း ဖြူဖြူကျော် နှင့် လည်း ယနေ့မှ ဆုံဖြစ်၏။
ကြွေ ကျောင်းလာသည်ကိုက စောနေသေး၏။ ထို့ကြောင့် ဖြူဖြူကျော်တို့ အိမ်ရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ မြွေပူရာ ကင်းမှောင့် …သာယာသော နံနက်ခင်းတွင် အလှအပတို့ကို မခံစားနိုင်သော ကြွေ၏ ရင်မှ လောင်မြိုက်သော အပူမီးသည် ဖြူဖြူကျော်တို့အိမ်ရောက်မှ ပို၍ ဆိုးဝါးစေခဲ့ပြန်၏။
ထို့အပြင် အတွေးများကြား၌ ကြွေသည် လောင်စာတိုင်ကီထဲသို့ မီးခြစ်ဆံကျသလို ခံစားခဲ့ရပြန်၏။ ဖြူဖြူကျော်တို့ အိမ်က နှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ် ဖြစ်သည်။ အောက်ထပ်တစ်ခုလုံးက မြေသားနှင့် ဧည့်ခန်းသဘောမျိုး ထားသည်။ ဖြူဖြူကျော်တို့ အိမ်သို့ လာနေကျ ကြွေက အပေါ်ထပ်သို့ တက်သော သစ်သားလှေခါးအတိုင်း တက်လာခဲ့သည်။
“ မြန်မြန်လုပ်ပါ… ကိုကိုရယ်… ဖြူ နာလှပြီ…”
“ ပေါင်ကားထားလေ… ဖြူရဲ့… အဆုံးဝင်ရဲ့လား ..ဟင်…”
ကြွေ ခြေလှမ်းလေးများ တန့်ရပ်သွားသည်။ လှေခါး၏ လက်ရမ်းကို ကိုင်ထားသော ကြွေ့လက်ချောင်းလေးများ တင်းကျစ်သွားကြသည်။
အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေက လှေခါးထိပ်ရှိ ဖြူဖြူကျော့် အိပ်ခန်းထဲမှ လာနေသည်။ ကြွေ ခြေလှမ်းတို့ အသက်ဝင်လှုပ်ရှားလာသောအခါ ဖြူဖြူကျော့် အိပ်ခန်းအဝသို့ ရောက်နေမိသည်။
အခန်းတံခါးသည် ခပ်ဟဟလေး ပွင့်နေသည်။
“ အား…နာတယ်…နာတယ်… အဲလို အရမ်းကြီး မလုပ်ပါနဲ့.. ရှင်…ဖြူ ..ဖြူ နာလွန်းလို့ပါ… ကိုကိုရယ်…”
ဖြူဖြူကျော့် အသံလေးက အမှန်တကယ်ပင် မချိမဆန့် ခံစားနေရဟန် ပေါ်နေသည်။ ဖြူဖြူကျော် .. ကိုကိုဟု ခေါ်နေသူက ဘယ်သူလဲ…။ ကြွေ .. စဉ်းစားမရ ဖြစ်နေသည်။ သိချင်စိတ်သည် ပြင်းထန်လှုပ်ရှား လာတော့သည်။
ဖြူဖြူကျော်၌ အစ်ကို မရှိဟု ကြွေသိထားသည်။ ရည်းစားမရှိ ၊ ချစ်သူ မရှိသော ဖြူဖြူကျော်သည် ဘယ်သူ့ကိုများ ကိုကို ဟု ခေါ်နေသနည်း..။
ခပ်ဟဟလေး ပွင့်နေသော အိပ်ခန်းတံခါးကြားမှ ကြွေ မရိုးမသား ချောင်းကြည့်မိ၏။
“ အို….ဖြူ…ရယ်…….”
ဖြူဖြူကျော်၏ တစ်ယောက်အိပ်ခုတင်လေး ထက်၌ ဖြူဖြူကျော်သည် ထမီ မရှိ..။ အပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်နေပြီး ဝင်းဝါမို့မောက်သော နို့လေးတစ်ဖက် ထွက်ပြူနေရှာ၏။
ဖြူနှင့် ကြွေတို့မှာ သက်တူရွယ်တူ အတန်းတူတွေ ဖြစ်ကြ၏။ ကြွေထက်ပင် လပိုင်းလောက် ငယ်သေးလား မသိ..။
ရင်စေ့အင်္ကျီလေး ..ကျယ်သီး တစ်ဝက်ခန့် ပြုတ်နေခြင်းက မြင်ရသူအတွက် ရမ္မက်ကြွစရာလေး ဖြစ်နေပေသည်။ ကြွေ့ကို ကျောပေးထားသော အမျိုးသားမှာ အသက် (၃၀) နီးပါးမျှ ရှိမည်လား မသိပေ။
စပို့ရှပ်အပြာ ..ကျော၌ နစ်ကီ ဆိုသော တံဆိပ်ပါသည်။ လုံချည်ကို အပေါ်သို့ လှန်ထားပြီး ခါးလည်၌ စုတင်ထားရာ ဒူးထောက်ထားသော ပေါင်လုံးများက ကြီးမားတင်းပြောင်နေသည်။
“ တော်ပါတော့… ကိုကိုရယ်….”
အမျိုးသားဒူးခေါင်းကို ဖြူက ချိနဲ့သော လက်ခလေးများဖြင့် အားယူ တွန်းထောက်ထားသည်။ အားနှင့် တွန်းနေသော လက်အစုံက ကျောက်နံရံကို ကျားကန်ထားသလို ညွှတ်ခါနေသည်။
ဖြူဖြူကျော် တွန်းထိုး ရုန်းကန်နေသလောက် အမျိုးသားက သားရဲမရဲ စီးကာ တွန်းကန် ဆောင့်လိုးနေသည်။
ဖြူဖြူကျော် ပေါင်လေး ဖွေးဖွေးဥဥလေး နှစ်ဖက်ကို လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ဖြစ်ညှစ်ဆုတ်ကိုင်ထားသည်။ ဒူးနှင့်လည်းကောင်း၊ ပုဆိုးစနှင့် လည်းကောင်း ကွယ်နေသဖြင့် ဖြူ့ဟာလေးနှင့် ထိုလူ၏ ပစ္စည်း ဝင်ထွက်နေပုံကို ကြွေ မမြင်ရ..။
ဖင်ကြီးကို မြှောက်ခါ မြှောက်ခါ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ဖြူဖြူကျော် ခါ..ခါရမ်းသွားသည်ကိုသာ မြင်နေရသည်။ ဖြူဖြူကျော်၏ ဆံပင်ရှည်လေးမှာ ခေါင်းအုံးပေါ်၌ ပျံ့ကျဲနေသည်။
ခေါင်းစည်း ဖဲပြား ပန်းနုရောင်လေးမှာ ကုတင်အောက်သို့ ရောက်နေသည်။ ဖဲပြားစလေးနှင့် ထမီပုံလေးက ကြမ်းပြင်၌ သခင်မလေး၏ ဥပေက္ခာ ပြုခြင်းကို ဝမ်းနည်းပက်လက် သက်ငြိမ်စွာ ခံနေကြသလိုပင်..။
ကြွေ တံခါးဝကို ကျောနှင့် ကပ်ရင်း အသံများကို နားစွင့်နေမိသည်။ ရင်၌ ကြီးမားလေးလံသော ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို ထမ်းထားရသည့်နှယ် မွန်းကြပ်နေ၏။
“ ဘွပ်…ပြွတ်…စွပ်………..ဘွပ်…..ဖွ.တ်…..”
“ အာ့…အရေတွေ ..ထွက်ကုန်ပြီ… ကိုကို….အ..အာ…….”
လိုးဆောင့်သံလေးများ ပီပီသသ တစ်ချက်ကြားလ်ိုက်ရပြီးနောက် ဖြူဖြူကျော်၏ ညစ်ညူးစွာ ညည်းတွားသံကို ကြွေ ကြားလိုက်ရသည်။
ကြွေက နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုနီးပါး ကိုက်ထားမိ၏။ တသိမ့်သိမ့်.. ခါရမ်းနေသော ကုတင်လေး၏ တကျွိကျွိ မြည်သံလေးများကလည်း ကြိုးကြား ကြိုးကြား ကြားနေရလေသည်။
“ ပြွတ်…ဖတ်…ပြွတ်…ဖတ်…. ဘွပ်….ဖွတ်……”
“ တော်..တော်ပါတော့… ဆို.. သေချင်တာပဲ.. ဟယ်…”
ဖြူဖြူကျော် အသံက ငိုရှိုက်သံ ပါလာသည်။ ကနဦးကလို နာကျင်သံမျိုး မဟုတ်..။ အလိုမကျဟန်၊ စိတ်ညစ်ညူးဟန်နှင့် ဒေါသလေးများ ရောထွေးနေသည်။
“ ပြွတ်…ဖွတ်….ပြွတ်…စွိ…ဖွတ်………”
“ အင့်…အင့်…အင့်…ရှင့်အားကြီးနဲ့ ဒီလောက် ဆောင့်နေမှတော့ သေရောပေါ့…ရှင်..”
ကိုကို ဆိုသော အသုံးအနှုန်းသည် ကွယ်သွားသော နေလုံးကြီးနှယ် ပျောက်သွားပြန်ပြီ..။
ကြွေ စဉ်းစားမရ..။ ခုန်လှိုက်သော ရင်ဝယ် ပဟေဠိ အမေးပုစ္ဆာများသာ ဆက်တိုက် ပေါ်လာ၏။
“ အာ့…အိ….အိ…အ……ပြီး ပြီ….ပြီး….ပြီ…အင့်…အင်း………”
“ အ…အမေ့…….အမလေး..အီး….ဟီး…ဟီး……”
ယောက်ျားကြီး၏ အသံနှင့်အတူ ဖြူဖြူကျော်၏ မချိမဆန့် အော်သံလေး ဆက်တိုက်ထွက်လာပြီး … ငြိမ်သက်သွားလေသည်။
ကြွေ… တံခါးဝ၌ ရပ်နေမိဆဲ..။
“ ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ.. ကိုကို.. နှစ်ရာမှ မပြည့်ဘဲ…”
“ ကွာ… တစ်ခါထဲ လုပ်တဲ့ဟာကို ….ဟဲဟဲ…ဟဲ..”
“ အို… ကျမ ဒါမျိုး တစ်ခါမှ ခံဖူး တာ မဟုတ်ဘူး ရှင့်.. ဒေါ်ပုကြီး အဆွယ်ကောင်းလို့ လုပ်တာ..အပျို ရှင့်… သိလား..”
“ ဟဲဟဲ.. ဟုတ်ပါတယ်… အပျိုမို့ ဒီလောက် ပေးတာ.. ပြီးတော့ မင်းဟာလေးက ကြပ်တီးကြပ်တောက်နဲ့ အရသာမှ သိပ်မရှိတာ…”
“ အော်… ရှင်က ဘိန်းမုန့်ဝယ်စားတာများ မှတ်လို့လား.. နှစ်ရာ မပြည့်ရင် အခု ကျမ အော်လိုက်မှာနော်…”
“ အို ..အို… အလကား ပါ ခလေးရယ်.. ဟဲဟဲ… ရော့…”
ကြွေ … အံသွားလေးကို တင်းခနဲ ကြိတ်လိုက်မိ၏။ ရက်စက်လိုက်တာ..ဖြူရယ်… ဟု ရင်မှာ မြည်တမ်းမိ၏။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ ကြွေ… အားလုံးမြင်တယ်.. ကြားတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား…”
“ အင်း….”
“ ဖြူ့ကို ရွံသွားပြီလား.. သူငယ်ချင်းရယ်…ဟင်….”
“ အဲလို မဟုတ်ပါဘူး…ဖြူ ”
“ ဖြူ….ဖြူလေ ဒီလို မလုပ်ရင် ဖြူ့ မေမေ ဆေးရုံတက်ဖို့ ခက်နေမှာ…”
“ ဘာ… ဖြူ့ မေမေ ဆေးရုံတက်ဖို့ လုပ်တာ…ဟုတ်လား…”
“ဟုတ်တယ်… ငွေလိုနေတယ်… ကြွေ…”
ကြွေ .. ဘဝအကြောင်း မသိသေးပါလားဟု ကိုယ့်ဖာသာ စဉ်းစားရင်း သက်ပြင်းချမိရပြန်ပါသည်။
ဖြူဖြူကျော် အပေါ်၌ စောစီးစွာ အထင်သေးမိခြင်း အတွက် ကြွေ နောင်တရမဆုံး ဖြစ်နေရသည်။
“ လာ… ကြွေ…မေမေ့ ဆီ သွားရအောင်…”
ဖြူဖြူကျော့် မိခင် နေမကောင်းသဖြင့် ဖြူဖြူကျော် ကျောင်းသို့ပင် မတက်နိုင်..။ အိမ်ရှေ့ပူလောင် နောက်ဖေး မချမ်းသာ ဆိုသလိုပင်…။ ရောယောင်ပြီး ကြွေလည်း ကျောင်းပျက်ခဲ့ရတော့သည်။
နွေသရုပ်သည် လူလုပ်မမီနိုင်သော အကျည်းတန် ခြောက်သွေ့ခြင်းကို အပီပြင်ဆုံး ခြယ်မှုန်းထားသည်။ ဖြူ့ မေမေအား သူတို့နေထိုင်ရာ ရပ်ကွက်နှင့် အတန်ငယ်ဝေးသော လယ်ကွင်းစပ်တစ်ခုထဲမှ ဇလပ် ၊ မုန်လာ၊ နံနံ တို့စိုက်သော ယာတဲတစ်ခုတွင် ထားရှိပေးထားသည်ကို တအံ့တအော တွေ့လိုက်ရသည်။
ရပ်ကွက်ထဲက အိမ်တွင် လူမရှိလောက်အောင် ဖြစ်နေသည်ကို ယခုမှ ကြွေ သဘောပေါက်သည်။
ကြွေ့အတွက် ဘဝနှင့် ဆိုင်သော သီအိုရီအမှတ် (၄) (၅) (၆) စသဖြင့် စဉ်ဆက်သင်ကြားရသလို အသိဉာဏ်များ အတွေးအခေါ်များ ဝင်လာနေ၏။
“ ဖြူ.. မေမေ့ကို ဘာလို့ ဒီမှာ လာထားတာလဲ..ဟင်…”
“ အခြေအနေ ဆိုးလို့ပေါ့ သူငယ်ချင်းရယ်..”
ဖြူ့အဖြေ၌ ကြေကွဲရိပ် နာကျည်းရိပ်တို့ လူးလိမ်းပေကျံနေသည်။
“ အို… အခြေအနေ မကောင်းလို့.. မတော်တဆ ဖြစ်လဲ အိမ်မှာပဲ ဖြစ်ပေါ့.. ဖြူရယ်.. အခုဟာ..က…”
“ ကြွေ… မေမေ့ကို မြင်ဖူးလား…ဟင် ”
“ နေကောင်းတုန်းကပဲ တွေ့ဖူးတာ..”
“ အခု အမေ နေမကောင်းတုန်း တွေ့ကြည့်အုံး….”
ပြောရင်း ဖြူ .. မျက်ရည်ပေါက်ကြီးများက ရိပ်ပြီးစ လယ်ကွင်းထဲ ကြွေကျသည်။ အက်ကွဲနေသော မြေပတ်ကြားအက်တို့က လက်နှစ်လုံးမက ကွာဟနေပြန်သဖြင့် သတိထား လျှောက်နေရသည်။
ကြွေ စီးထားသော လေးရာကျော်တန် ခုံမြင့် ဖိနပ်လေးက ရိုးပြတ်တောကို ဦးတိုးဖိနင်းနေ၏။
ဖြူဖြူကျော် ဝတ်ဆင်ထားသည်က သာမန် အရပ်သူလေးတစ်ယောက်လိုပင် ပိုးပျော့ထမီ တစ်ပတ်နွမ်းနှင့် ယောက်ျားရှပ် ဖြူလက်ရှည်ကို ခေါက်တင်ထား၏။ အင်္ကျီအောက်စလေးကို အပြင်သို့ ထုတ်ဝတ်ထားသော်လည်း ကားစွင့်သော တင်ပါးကြီးများ၏ ဖွံ့ထွားလှုပ်ရှားမှုကို မကာကွယ်နိုင်..။
ဖြောင့်တန်းကြီးမားသော ပေါင်တံကြီးများက ဖြူဖြူကျော်ကို အလှမလေးအဖြစ် အားဖြည့်ပေးထား၏။ ဆံနွယ်အချို့က ဖြူဖြူကျော်၏ နဖူးလေးပေါ်သို့ စွေစောင်းပြီး ဖုံးအုပ်ထားသည်။ ဝိုင်းစက်နက်မှောင်သော မျက်ဝန်းလေးများက ငိုပြီးစ…။
မိုးစဲသွားစဉ် ကျန်ရစ်သော မြက်ဖျားမှ မိုးစက်မိုးသီးလေးများနှယ် စိုစိုစွတ်စွတ်…။
“ နင် ကျောင်းမတက်တာကို .. ဘိုဘို...သိလား...”
ကြွေ.. ဘိုဘို … ဆိုသော အမည်သစ်ကို ရွတ်ဆိုလိုက်မိသည်။ ဖြူဖြူကျော် ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသည်။
“ ဘယ်သိမှာလဲ…”
ပြောရင်း ဖြူဖြူကျော် ရှိုက်လိုက်သေးသည်။ နှလုံးသား အနောက်တောင်ဆီမှ နာကျင်ကြွေကွဲခြင်း မိုးက ထစ်ချုန်းလို့လာပြန်သည်။
ကြွေ.. ဖြူ့ကို အလွန်အမင်း သနားသွား၏။
“ ဆောရီး….. ကြွေ အမှတ်တမဲ့ ပြောမိတာ…ကြွေလဲ တတ်နိုင်သလောက် ကူညီပါ့မယ်…ဖြူရယ်…”
“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်… သူငယ်ချင်းရယ်..”
+++++++++++++++++++++++++++++
“ စောက်ပတ်ကိုဖြဲ နီတာရဲ… အဲဒါ ဘာတဲ့လဲ…”
ဖြူ့ မေမေ စကားထာ ဝှက်နေပါပကော…။
ခေါင်းတစ်ခေါင်းလုံး ကန်ဇွန်းပွင့်တွေ ပန်ထား၏။ ဖြူ့ မျက်နှာလေး လိုပင် နှာတန်ပေါ်ပေါ် မျက်ခုံးထူထူ လေးက ငယ်ရုပ်မပျောက်ချင်သေး။
သနပ်ခါး ဘဲကြား ပိန်းပိန်းကြီးကို ပါးစုံ့ကြီးနှစ်ဖက်၌ ထူထူလိမ်းထားသည်။
“ စောက်ပတ်နဲ့လီး အချစ်ကြီး .. မပြီးသမျှ လီးဒုက္ခ…”
ယောက်ျားလေးများ၏ အိမ်သာစာတမ်း အချို့ကိုလည်း ဖြူ့ မေမေက ကျယ်လောင်စွာ ကျက်မှတ်နေပြန်သည်ကို စိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ် တွေ့ရ၏။
“ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ရပ်ကွက်ထဲမှာ ထားလို့ရမှာတဲ့လဲ.. ကြွေ…၊ အဲဒါမျိုးတွေချည်း အော်နေတာ…”
ကြွေလည်း ဝမ်းနည်းစွာ ငေးရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြ၏။
“ ဘာက စဖြစ်တာလဲ … ဖြူ……”
“ သွေးပါပဲ…ကြွေရယ်.. မက်စ် လာနေတုန်း ရေချိုးလိုက်တယ်လေ…. အဲဒီက စတာပဲ.. ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး…”
“ ဖြူ့ မေမေက သွေးမဆုံးသေးဘူးလား…”
“ လေးဆယ်ကျော်ပဲ.. ဖြူလဲ မစဉ်းစားတတ်ဖူး..”
“ ရှိမှာပေါ့လေ…. ကြွေ တို့က ဆေးပညာမှ နားမလည်တာ…”
“ ကြွေ…. ထမင်းစားပြီးမှ ပြန်နော်…”
“ အင်း…..စားမယ်လေ… ဖြူနဲ့ စကားပြောချင်သေးတာ..”
ထိုနေ့က ကြွေနှင့် ဖြူ ထမင်းစားပြီး စိန်ချယ်ပန်းများ စိုက်ထားသော တဲအနောက်ဖက် သို့ ထွက်ခဲ့ကြ၏။
“ ဒေါ်ပုကြီးကို .. ဖြူ ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ…ဟင်…”
ကြွေက ဒေါ်ပုကြီးကို ကောင်းကောင်းသိသည်။ အပျို၊ အအို၊ တစ်ခုလပ်၊ တစ်လင်ကွာ ၊ ကြိုက်ကုန်း အားလုံးကို ကြေးစားတန်းဝင် ဖြစ်လာစေရန် ဖန်တီးရာ၌ ဒေါ်ပုကြီးနာမည်က ထိပ်တန်းစာရင်းဝင်..။
“ မေမေ့ကို လာကြည့်ရင်း ဖြူတို့အခြေအနေကို သိသွားပြီး ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ အိပ်တာနဲ့ ပက်ခနဲ ငွေ ၂၀၀ လောက်ရတာ ..လုပ်ပါလားလို့ ဆိုလို့ ဖြူလဲ…”
“ တော်ပါတော့… ဖြူ…”
ကြွေ အလန့်တကြား အော်မိသည်။
မိမိမှာသာ ကာမဆန္ဒ ရမ္မက်မီး လောင်မြိုက်မှုကို ခံစားရင်း ဘဝလမ်း၌ စမ်းတဝါးဝါး ဖြစ်နေသည်။ ဖြူခမျာ ကာမကို ရောင်းကုန်လုပ်၍ ရင်းနှီးနေရပြီ..။
“ ရော့…ဖြူ..ကြွေ မနက်ဖန် ပြန်လာအုံးမယ်….”
ကြွေက ကွန်ပါဗူးလေးထဲမှ ကိုးဆယ်တန်နှစ်ရွက်ကို ထုတ်ပေးရင်း ပြောသည်။
“ မင်း … မုန့်ဖိုး မရှိဘဲ နေအုံးမယ်…”
“ ရတယ်…ဖြူ… ကိုယ့်မှာ မေမေက ပေးလိုက် မမက ပေးလိုက်နဲ့ ပိုပါသေးတယ်..”
“ ကျေးဇူးတင်ရပြန်ပြီ… ကြွေရယ်…”
ဇလပ်ပန်းဖြူဖြူလေးများက မြေမှာ ကြွေကျနေသည်ကို ဖြူရော ကြွေပါ မနင်းမိအောင် မတိုင်ပင်ပဲ ကွင်းရှောင်၍ နင်းလျှောက်မိကြ၏။ နုနယ်သော ဘဝလေးများ၌ပင် ပန်းအကြွေလေးများအပေါ် ဂရုဏာ သက်တတ်သည့် မိန်းခလေး သဘာဝ…။
++++++++++++++++++++++++++++++
“ နင် …. ဘာလုပ်သင့်တယ်ထင်လဲ… ဘိုဘို…”
“ ကျနော်… ကြွေ့ကို တစ်ခုပြောချင်တယ်…”
ကြွေ့မေးခွန်းကို ဘိုဘိုက မဖြေပဲ သူပြောချင်သည်ကိုသာ အခွင့်အရေး တောင်းဆိုသည်။
“ ကဲ….ပြော….”
“ ဖြူ့ကို ကျနော် ချစ်တယ်..၊ ချာတိတ်တွေရဲ့ အချစ်စကားမို့ လူကြီးတွေ ရယ်ချင်ရယ်မယ်…၊ ဒါပေမယ့် ကျနော် ဖြူ့ကို တကယ်ချစ်တာ..၊ ကိုယ့်ဘဝကို ရပ်တည်နိုင်တဲ့အချိန်မှာ လက်ထပ်မယ်…”
“ အဲဒါတွေ … လေကုန်ခံပြီး ပြောမနေနဲ့…၊ ဘိုဘို… အခု နင်ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ နင်သလား ..ဟင်….”
“ သိတာပေါ့… ကြွေ… ၊ ဖြူ့ဆီကို သွားရမယ်… အားပေးရမယ်… ငွေရေးကြေးရေး… ကူညီရမယ်… ၊ ဒါပေမယ့် …”
ဘိုဘို တည်တန့်သော အကြည့်နှင့် ကြွေ့ကို တစ်ချက် စောင်းကြည့်ပြီး ပြာလွင်သော ကောင်းကင်သို့ မျက်နှာမူရင်း…။
“ ကျနော့်မှာ ငွေကြေးအင်အား မရှိဘူး…ကြွေ…”
အားအင်ချိနဲ့သော ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်၏ စွမ်းအင်မဲ့ ရှိုက်ငြီးမှုကို ကြွေ ခါးသည်းစွာ ကြားရ၏။ ကြွေ..မကျေနပ်…၊ ဒေါသနှင့် ခံပြင်းမှုက ဝင်လာ၏။
“ ငွေ အကြောင်းကို နင် မစဉ်းစားနဲ့ ဘိုဘို… ၊ တတ်န်ိုင်တာကို အရင် စဉ်းစား…ဒါပဲ..”
ဘိုဘိုက ကြွေ့ကို အထင်ကြီးစွာ ကြည့်နေသည်။
“ ကဲ…ဒါဖြင့် သွားစို့…”
တဇွတ်ထိုး တဇောက်ကန်း အရွယ်တွေမို့ အခုဆို အခု ချက်ချင်း ဆုံးဖြတ်လုပ်ဆောင်တတ်ကြပြန်သည်။
ယာခင်း မရောက်မီ.. ကုက္ကိုပင်အုပ်အုပ်ကြီး တစ်ပင်အောက် သူတို့နှစ်ယောက် ရောက်ခဲ့ကြ၏။
“ နင် …. ဖြူ့ကို သိပ်ချစ်လား…ဟင်…”
“ ချစ်တာပေါ့…ကြွေ.. အသဲထဲ စွဲနေအောင် ချစ်တယ်..”
“ ဟင်းဟင်း…. ဘာလုပ်ဖို့ ချစ်တာလဲ ဘိုဘို…”
“ ဟာဗျာ…ကြွေကလဲ.. ဘယ်လိုကြီး မေးတာလဲ..”
“ နင်…ရင်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ဖြေကြည့်စမ်း..”
“ ယုယ မြတ်နိုးချင်လို့ ချစ်တာပေါ့..”
“ ဖန်ပေါင်းချောင်ထဲ အလှထည့်ထားချင်တာမျိုးလား…”
“ ဘယ်ယောက်ျားမှ မိန်းမကို အလှမကြည့်ဖူး…”
“ ဒါဖြင့်… ကာမစပ်ယှက်ဖို့ ချစ်တာပေါ့..”
“ ဒါ … အမှန်ပဲလေ…ကြွေ…”
“ ဒါဖြင့်ဟယ်… ငါ့ကိုလဲ စပ်ယှက်လို့ ရတာပဲ .. ၊ ဘာလို့ ငါ့ကျတော့ မချစ်လဲ…ကဲ..”
ကြွေ …. သိပ်သွက်နေသည်။ အမြင်ဗဟုသုတ.. သီအိုရီများ ကျက်မှတ်ပြီးကတည်းက ကြွေ့ရင်မှာ.. မောနေသလိုပင်…။
“ ဖြူနဲ့က အနေနီးတယ်လေ…”
ဘိုဘိုက ကြွေ့ကို ဇဝေဇဝါကြည့်ရင်း တုံ့ဆိုင်းဆိုင်းလေး ဖြေသည်။
“ တကယ်လို့ဟာ.. ငါ အခု နင့်ကို ပေးရင် နင်ယူမလား…ပြောစမ်း…”
“ အဓိပ္ပါယ် မရှိတာတွေ..ကြွေရယ်….”
ဘိုဘိုက တံတွေးတစ်ချက်မြိုချရင်း ကတုံကရင်ကြီး ပြောသည်။ ဘိုဘို့အကြည့်က မြေပြင်မှာ..။
“ ငါ .. ခံချင်နေတယ်..ဘိုဘို…”
“ ဟာ….. မဟုတ်တာ…”
ကြွေ ပြုံးလိုက်သည်။ ကြွေ့အတွက် ထိုစကားများ ပြောတတ်လာအောင် ပြောရဲလာအောင် ကြွေ့ ပတ်ဝန်းကျင်က သင်ပေးထားခဲ့ပြီမဟုတ်လား..။
“ ငါ့ကို လိုးပါလား… ဘိုဘို..”
“ ဘုရားရေ… ကြွေ…ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ဟင်…”
“ မသိဘူး……”
ကြွေက ကုက္ကိုပင်ခြေရင်း၌ ထိုင်လိုက်ရင်း ဘိုဘို့ပေါင်ကြားသို့ မျှော်လင့်ခြင်းဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်၏။ ဘိုဘို ပုဆိုးကြားမှ ထောင်ထလာသော အရာကြီးကို ကြွေ ရင်ခုန်စွာ မြင်လိုက်ရသည်။
စိတ်တွေ ဘာဖြစ်လို့ ဖောက်ပြန်ကုန်တာပါလဲ..။ ဆိတ်ငြိမ်ရာ.. မျက်ကွယ်ရာ..။ ပတ်ပတ်လည်က ရိပ်ပြီးစ လယ်ကွင်းသာရှိသည်။ ကြီးမားအုံ့ဆိုင်းသော ကုက္ကိုပင်ကြီး ဘက်မှ စာငှက်လေးများ အော်မြည်သံသာ ကြားနေရသည်။
နေက မြင့်လာပြီ..။ ပူပြင်းလာသည်။ နေ၏ အပူရှိန်ကြောင့် ရိုးပြတ်ကလေးများ တဖျောက်ဖျောက် လန့်ကွဲနေကြသည်။
“ ဒီနားမှာပဲ လုပ်ကြမလား…ဟင်..”
“ လူ မလာပါဘူး.. ဒီမှာပဲ လုပ်ကြရအောင်…”
နှစ်ဦးစလုံး အသံများ တုံရီနေကြသည်။ ဘဏ်တစ်ခုကို ဝင်ရောက်စီးနင်းမည့် လူဆိုးဂိုဏ်းသားများနှယ် ခြေသံလုံလုံနှင့် ချဉ်းနင်းနေသလိုမျိုး…။
“ ထမီလှန်လေ..ဟာ…”
“ နင့် ပုဆိုး အရင်လှန်….”
ဘိုဘိုက ပုဆိုးကို အရင်လှန်ပြလိုက်သည်။ ကြီးမားလွန်းသော ဘိုဘို့ လီးက ဒစ်ကြီးပြဲနေသည်။ ငေါက်ခနဲ ငေါက်ခနဲ တောင်ပြနေပုံက ကြွေ့ကို ကာမစိတ်များ တက်ကြွလာစေသည်။
ကြွေက ဘိုဘို့လီးကြီးကို အသာအယာ ကိုင်ကြည့်သည်။ နှစ်ဦးစလုံး ငုံ့ပြီး လီးကြီးကို တယုတယ ကိုင်ကြည့်နေကြသည်။ ကြွေက ချွန်မြသော သူမလက်သည်းလေးများနှင့် ဘိုဘို့လမွှေးအုံကို ဖွရွပေးသည်။
“ ကြွေ… စုပ်ကြည့်ပါလား…ဟင်..”
“ ဟင့်အင်း….ရွံတယ်….”
“ ကြွေ့ကိုလဲ ယက်ပေးမယ်လေ…”
“ တကယ်နော်…”
“ တကယ်ပေါ့…”
“ သူများ စုပ်ပေးပြီးမှ သူ့အလှည့်ကျမှ မယက်ပေးရင် သိမယ်… ဟွန်း…”
ကြွေ မိုက်ပြီ…။ လီးထိပ်ကြီးကို ရွှန်းလက်သော နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာဖြင့် ငုံ့စုပ်လိုက်သည်။
“ ပြွတ်……ပြစ်……”
“ အိ……..အ………..”
လီးစုပ်ခြင်း မခံဘူးသော ဘိုဘို့ဖင်ကြီး ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသွားသည်။ ပုဆိုးကို ရိုးရိုးပင့်မထားရာမှ ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်၍ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။
ကြွေ့လက်ဆုတ်လေးထဲ၌ လီးတုတ်တုတ်ကြီးက ပူနွေးနွေးကြီး…ထိုးနေသည်။ အကြောကြီးများ ထောင်ကာ မာကျစ်နေသော ဘိုဘို၏ လီးကြီးက အားရစရာကောင်းလှသည်။
“ ပြွတ်…ပလပ်…..စွပ်.ပြိ…….”
“ ရှူး….အား..အာ့….နာနာ စုပ် စမ်း ပါ…..ကြွေရယ်…”
“ ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…ပလစ်….ပြိ…….ပြွတ်….”
ကြွေက ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဆောင့်၏။ လီးတုတ်တုတ် ရှည်ရှည်ကြီးက ကြွေ့ပါးစပ်လေးထဲ လျောခနဲ လျောခနဲ တိုးဝင်လိုက် ပြန်ထွက်သွားလိုက်နှင့်…။
ဘိုဘို အသားများ ဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ ကြွေ့ခေါင်းလေးကို စုံကိုင်လျက် ဆောင့်ကာ ဆောင့်ကာ လိုးသွင်းပစ်လိုက်မိသည်။ ကြွေ အသက်ရှူ မှားသွားသည်။
“ ပြွတ်…စိ….ပြွတ်စ်…..စွပ်…ဘွပ်….ပြွတ်……..”
“ အား……အား…ဆောရီး…ကြွေရယ်… ထွက်ကုန်ပြီ….အ………”
ဘိုဘိုက သုတ်ရေများကို ကြွေ့ပါးစပ်ထဲ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ပန်းထည့်ပေးလိုက်သည်။
ကြွေ ငြိမ်နေသည်။ ပါးစောင်လေးမှာ ထွက်လာသော သုတ်ရေများက အဖတ်အဖတ်နှင့် ပြည့်ခဲနေ၏။ ဘိုဘိုက သူ့လီးကြီးကို ပြွတ်ခနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
ကြွေ… ဂလွတ်ခနဲ မြိုချလိုက်သည်။ ပြင်းထန်မွှေးမြသော ရနံ့စိမ်းက နှာဝတွင် ပြင်းပြင်းစူးစူးလေး မွှေးသွားသည်။
“ ကဲ….ကြွေ…ပက်လက်လှန်လိုက်….”
ကြွေ… ရှက်ရို့ရို့လေး လှန်ပေးလိုက်သည်။ ထမီကို ဆွဲတင်လိုက်သော ကြွေ့လက်ကလေးက တုန်တုန်ရီရီလေး ဖြစ်နေရှာသည်။
ကောက်ရိုးခင်းထားသော သစ်ပင်အမြစ်ဆုံကြီးကြား၌ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကားပေးထားသဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ပြဲပြဲအာအာကြီး ပေါ်လာသည်။
ဘိုဘို့မျက်လုံးများက အရောင်တဖျတ်ဖျတ် လင်းလက်နေသည်။ ဖြူဖြူကျော့် စောက်ပတ်ကို နှိုက်ဖူးရုံမှလွဲ၍ ဘိုဘို၌ အတွေ့အကြုံ မရှိ..။
မမျှော်လင့်ဘဲ တစ်ကျောင်းလုံး၏ အလှသရဖူ ဆောင်းသူလေး ကြွေကို လိုးရခြင်းအတွက် ဘိုဘို သူ့ကိုယ်သူ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေရသည်။
ကြွေ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက လက်တစ်ဝါးစာမျှ ကြီးမားနေသည်။ စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းက တဝင်းဝင်းနှင့် ဝက်သားသုံးထပ်သားတုံးကြီးနှယ် တင်းပြောင်ခုံးထနေသည်။ စောက်စိနေရာလေးက ချိုင့်ဝင်နေပြီး ခပ်ဖြူဖြူ ဝင်းလက်လက် စောက်စိထိပ်လေးကို နက်ရှိုင်းသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းအမွှာကြီးနှစ်ခု အကြား၌ နေရောင်ဖြင့် တွေ့နေရသည်။
“ ကြွေ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက အကြီးကြီးပဲ နော်…”
“ ဟင့် အင်း…မကြီး ပါဘူး…ဒါ… မိန်းမတိုင်း အဲသလောက်တော့ ရှိတာပဲပေါ့..ဟဲ့..”
“ ဟုတ်လား… ငါက မိန်းမစောက်ဖုတ်ကို အခုမှ မြင်ဖူးသေးတာ.. ချစ်စရာကြီး…နော်..”
“ နင်တို့ ယောက်ျားလေးတွေ ချစ်တာ ဒါပဲ မဟုတ်လား…”
“ ဒါပဲပေါ့.. ဟာ…လူကြားမကောင်းလို့ ပေါက်ကရတွေ တင်စားပြီး ပြောနေရတာပါ..”
“ ကဲပါ.. လုပ်မှာလုပ်ပါ…စကားပဲ ပြောနေ….”
“ လိုးရမှာ သမျောနေတာ…ဟီး…ဟီး….”
“ အံမယ်နော်…. အရင် ယက်ပေးရအုံးမှာ..ဟွန်း… သူ့အလှည့်ကျ ဝေ့လည်ကြောင်ပတ် မလုပ်နဲ့…”
“ အေးပါဟာ…နင့်စောက်ဖုတ် အသစ်စက်စက်ကြီးကို ငါ ယက်ပေးမှာပါ…၊ နင် ငါ့လီးကို စုပ်ပေးခဲ့တာလဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…”
ကုက္ကိုပွင့်လေးများ ကြွေလွင့်လျက်ရှိသည်။ ငွေကြေးနှင့် အရောင်းအဝယ်လုပ်သော ကာမဈေးကွက်ထက်.. လိုးချင်သူနှင့် ခံချင်သူ မမျှော်လင့်ဘဲ ပွင့်လင်းရဲတင်းမှုကြောင့် အလုပ်ဖြစ်သွားသော မြင်ကွင်းက ပိုမိုသန့်စင် .. ရင်ခုန်စရာ ကောင်းနေသည်။
ကြွေ့မေမေနှင့် ကိုဒီပါ ဆိုသော ကြောင်းဖားကြီးလို စီးပွားဖက် လုပ်ငန်းစပ်တူလုပ်ရင်း ၊ ရှယ်ယာထည့်ရင်း လိုင်းပူးကာ နှစ်ပင်လိမ်သွားကြသော ဒဿနက တစ်မျိုး..၊ အချစ်ဆိုတဲ့ စကားကို ဖောဖောသီသီ ပြောပြီး ကြိုက်လိုးကြိုက်ခံ ပြဿနာတွေက တစ်ဖုံ..။
အဲ…. အဆင်မပြေ၍ ကွိုင်တွေပူပြီး ဘာညာတွေ ရှုပ်လာပြီး လူသိရှင်ကြား ဖြစ်ကုန်ရင်တော့ နေကောင်းသွားမယ် မှတ်…။
အခု ကြွေနှင့်ဘိုဘိုက ကြိုက်လိုးကြိုက်ခံ…။ ပြဿနာ မရှိ…။ ခံချင်သူက ခံပြီး ဖြုတ်ချင်သူက ဖြုတ်…။
“ နင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက မွှေးနေတာပဲ…နော်..”
“ ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့ အမြဲ တိုက်တာ….”
ကြွေက ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားကားကြီး ဖြဲပေးထားလျက် ဘိုဘို့ခေါင်းကို ဖိလျက်ဆွဲသွင်း၏။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားအိအိနွေးနွေးနှင့် ဘိုဘို့နှုတ်ခမ်းသား အစုံတို့ ဖိကပ်မိသွားကြသည်။
အင်္ဂလိပ်ရုပ်ရှင်တွေထဲမှ ပါးစပ်ချင်းတေ့စုပ်သလို ဘိုဘို စုပ်ယူလိုက်သည်။ အမြင်အားဖြင့် တင်းပြောင်နေသော်လည်း တကယ်တမ်း စုပ်ယူလိုက်သောအခါ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများက ပျော့အိစွာ ပါးစပ်ထဲသို့ ပြွတ်ခနဲ ဝင်လာသည်။
စောက်ပတ်ကြီးက တစ်ခြမ်းဆွဲဖြဲလိုက်သလို ရဲခနဲ ပြဲသွားသည်..။
“ အ…….အ မေ့……”
ကြွေ … ခါးလေး ဆတ်ခနဲ ခုံးတက်ကော့လန်သွားသည်။ ဖင်စအိုထဲကပါ မကျန် ခံလို့ ကောင်းသွားသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ တစ်ခုတည်းသော အပေါက်သည် ကြွေတို့ မိန်းခလေးတွေအတွက် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး၏ အကြောစုံ စုဝေးရာလည်း ဖြစ်ပေရာ ယခုကဲ့သို့ ပါးစပ်ကြီးနှင့် အစုပ်ခံရသောအခါ ဖင်ရင်တင် ဘာမျှမကျန်အောင် အီစိမ့်ကုန်၏။
“ ပြွတ်….ပြွတ်…ပလပ်…ဖွတ်….စွပ်….စွိ…ဖလွတ်…”
“ ရှီး……အား……အ……..”
လှပသော ကြွေ့နှုတ်ခမ်းလေးများ ချွန်နေအောင် စူကာ ငရုပ်သီးစပ်သလို တရှီးရှီး တအားအား အော်သည်။ ဘိုဘိုက စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကို လက်ဖြင့် ဖြဲကာ စောက်စိလေးကို လျှာထိပ်နှင့် ကလိပေးလိုက်ပြန်သည်။
“ ဟ…..အ….အား……အိ………”
ဟခနဲ တွန့်သွားပြီးတိုင်း ခါးလေးများ ကော့တက်သွားပြီး အားခနဲ ဖင်ကြီးက မြေသို့ ပြန်ကျ၏။ ဆတ် ..ဆတ် တက်သွားသော ခါးကို တုန်တခိုက်ခိုက် ပြန်ပြန်ကျလာပုံက သာမန် ရိုးရိုး ကော့ထိုးပုံမျိုးနှင့် မတူ…။ ဆတ်ခနဲကော့ပြီး ရပ်..၊ ဆတ်ခနဲ ကော့ပြီး ရပ်.. ထိုသို့ သုံးလေးဆင့်မျှ ဆတ်ဆတ်တက်သွားပုံကို ဆိုလိုသည်။
ဘိုဘို့ပါးစပ်ကြီးက စောက်ဖုတ်ကို စုပ်ပေးနေစဉ် ယင်းသို့ ကြွေက ကော့လိုက်သော အခါ ဘိုဘို၏ မေးစေ့နှင့် ကြွေ့ဖင်ကြားမှာ ပွတ်သပ်မိကြ၏။ ထို အထိအတွေ့တို့ကလညး် ကြွေ့အတွက် အရသာ ဖြစ်နေရ၏။
သစ်မြစ်ဆုံကြီးနှစ်ခုကြား ကောက်ရိုးခင်းထားနေရာ၌ ပက်လက်ကလေး ဖြဲကားပေးထားသော ကြွေ့ပေါင်ကြားတွင် ဘိုဘို ခေါင်းထောင်သွားလိုက် ပြန်ငုံ့သွားလိုက်ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။
“ အို့….အိုး……. ကောင်းလိုက်တာ…ဟယ်….ကျွတ်…ကျွတ်……”
မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ပြီး အံတင်းတင်းကြိတ်လျက် ခေါင်းကို ဘယ်ညာခါရမ်းရင်း ညည်းတွားနေသော ကြွေ့မျက်နှာလေး၌ အလှအပတို့အစား မချိမဆန့် ဝေဒနာကို ခံစားနေရသော ခလေးမွေး လူနာတစ်ဦးနှင့်လည်း ဆင်ဆင်တူနေပြန်သည်။
ဘိုဘိုက အမှုတ်ကျွမ်းကျင်လှလို့တော့ မဟုတ်..။ စိတ်ကူးတည့်ရာဖြင့် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို ပါးစပ်ဖြင့် ဖွဖွကိုက်ဆွဲခြင်း ၊ စောက်စိလေးကို ပြွတ်ခနဲ စုပ်ယူခြင်းများကို အဆက်မပြတ် လုပ်ဆောင်နေသည်။
တစ်ခါတစ်ရံ လျှာကိုလိပ်၍ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ အလျားလိုက် ထိုးသွင်းပြီး မွှေနှောက်ပေးလိုက်ရာ ကြွေ့ခမျာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားရှာပြီး..ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးမှာ အလိုလိုနေရင်း ကားလိုက် စေ့လိုက် ဖြစ်သွားရရှာပေသည်။
ကြွေ့စောက်ပတ်လေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖြဲထားသောကြောင့် အတွင်းသားနီနီရဲရဲ လေးများကို မြင်နေရ၏။ စောက်စိလေးက တံတွေးများဖြင့် စိုစွတ်စွာ ဝင်းလက်နေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီး အထက်မှ မွှေးညင်းနုနုလေးများမှာ အုံခဲပြီး အဖုတ်လိုက် ထနေသည်။
“အ….အား… ထွက်ချင်လာပြီ….. ..ဘို ဘို…..”
“ ထွက်ပစေ… ထွက်မှ ကောင်းတာ ကြွေ… ထိန်းမထားနဲ့ …..”
ဘိုဘို့ဆီမှ သဘောတူညီမှု ရသည်နှင့် ကြွေ က သုတ်ရေများကို ဒလဟော ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပူနွေးပျစ်ချွဲနေသော သုတ်ရည်များက ဘိုဘို့ပါးစပ်ထဲသို့ ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနဲ တန်းဝင်ကုန်သည်။
စောက်ပတ်ကြီး အောက်ချွန်းအကွဲစပ်လေးမှ လိမ့်ဆင်းလာသော စောက်ရေများက မီးတောင်ကြီးမှ အန်ထုတ်လိုက်သော ချော်ရည်ပူများနှယ် တလိမ့်လိမ့် ကျဆင်းလာသည်။ ဘိုဘိုက ထိုချော်ရည်စီးကြောင်းကို သူ၏ လျှာကြီးဖြင့် ဆီးတားပိတ်ဆို့လိုက်ပြီး ယက်ပေးလိုက်၏။
ဗြင်းခနဲ ..ဗြင်းခနဲ အီစိမ့်နွေးထွေးသွားသော အရသာက ကြွေ့ဖင်တစ်ခုလုံးကို လွှမ်းမိုးသွားလေသည်။
“ အား…ဟား…ကျွတ်…ကျွတ်… ကျွတ်…အင်း…အင်း ဟင်း…….”
ဝါကျမပြည့်စုံသော ညည်းတွားသံလေးများ အဆုံး၌ ကြွေ့ မျက်ဝန်းလေးများ ပွင့်လက်လာကြသည်။
“ လိုးတော့… ဘိုဘိုရယ်…နော်……”
“ ကြွေ… အရမ်းခံချင်နေပြီလား….ဟင်…..”
“ အင်းပေါ့လို့… သူ့လျှာကြီးနဲ့ အဖုတ်တစ်ခုလုံး ပြောင်နေအောင် ယက်ပေးမှတော့ ခံချင်လာတာပေါ့…. အဟင့်…”
ကြွေ့ နှုတ်ဖျားမှ အာသီသ ပြင်းသော ဆန္ဒကို ပွင့်လင်းစွာ တီးတိုးလေး ပြောလိုက်လေရာ… ဘိုဘိုက အောက်ပိုင်းကို နေရာရွှေ့ပြီး ဒူးထောက် မှေးအိပ်လိုက်သည်။
ထိုအခါ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသော လိင်တန်ကြီးက အရေများဖြင့် စိုရွှဲဝင်းပြောင် ပြဲအာနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးနားသို့ တိုးကပ်မိသွားတော့၏။ ထိုသို့ အင်္ဂါစပ်နှစ်ခု နီးကပ်သွားသည်ပင်လျှင် ကြွေနှင့် ဘိုဘိုတို့နှစ်ယောက်လုံး၏ သွေးခုံနှုန်းများ ပိုမို မြန်ဆန်လာစေ၏။
နှစ်ယောက်သား အကြည့်က ဖြဲကားထားသော ကြွေ့ အဖုတ်လေးနှင့် ဒစ်ပြဲပြဲနီရဲနေသော ဘိုဘို့လိင်တန်အချောင်းကြီးဆီသို့သာ ရောက်နေကြရ၏။ ထိုသို့ ပြိုင်တူ ငုံ့ကြည့်လျက် လီးနှင့် စောက်ပတ်ကို လိုးထည့်ပေးရန် တာစူနေကြသော ဘိုဘိုနှင့် ကြွေတို့၏ ရင်ခုန်သံလှိုင်းများသည် ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံးကို ဖုံးလွှမ်းလျက် ရိုးပြတ်လေးများ နေပူရှိန်ကြောင့် လန့်ကွဲသံလေးများ အော်သံတို့သည် သူတို့နှစ်ဦး၏ ရင်ခုန်သံအောက်၌ ပျောက်သွားကြရလေသည်။
“ ဝင်လား……ဟင်….”
“ မဝင်သေးဘူး…. တစ်နေတယ်….အ….အ……..”
အရွယ်ရိုင်းတို့၏ လိုးပွဲလေးက နုထွတ်စိမ်းစိုလှ၏။
“ ငါ့လီးကပဲ ကြီးတာလား… နင့်ဟာက ကျဉ်းတာလား မသိဘူးနော်….”
“ ဟာ….အာ… အရေးထဲ နင်က ပြောင်းပြန်ကြီး ပြောနေပြန်ပြီ… ငါ့ဟာက ကျဉ်းလို့နေမှာပေါ့… အို…အ….. တအား မထိုးနဲ့လေ… ဘေးချော်သွားပြီ….ဟ…”
တောင်နေသော ဘိုဘို့လီးက စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းထဲသို့သာ အလောတကြီး ထိုးသွင်းနေသဖြင့် ဘေးသို့ ချော် ချော်ထွက်နေရလေသည်။
ဘိုဘိုက စောက်ခေါင်းအဝကို လိုးသွင်းနေခြင်းမဟုတ်ဘဲ စောက်စိအောက်နားမှ အတင်းအဓမ္မ ထိုးထည့်နေမှုကြောင့် လီးမှာ ချော်ထွက်နေခြင်း ဖြစ်၏။
“ ကျွတ်…. လိုးချင်တာလဲ ပြာလို့… လီးကလဲ ချာလို့….“
ကြွေ စိတ်မရှည်တော့ပဲ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ပြောကာ ဘိုဘို့လီးကို အရင်းမှ ဆွဲကိုင်ပြီး လက်တစ်ဖက်က စောက်ပတ်တစ်ဖက်ကို ဆွဲဖြဲကာ တေ့ပြီး ဆွဲသွင်းလိုက်တော့၏။
“ ဗြွတ်…ဗြစ်….ဗြစ်…..”
“ အ..အာ့..အမေ့….အို့ အိုး…ကျွတ်..ကျွတ်ကျွတ်……”
“ ဟ…အ…..ဝင်သွားပြီ….ဟ……”
ဘိုဘိုက အားရဝမ်းသာ အသံကြီးနှင့် ပြောလိုက်ခါ ကြွေ့နို့လေးနှစ်လုံးကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်လေသည်။
“ နို့ မကိုင်နဲ့ဟာ….”
“ နို့ … ကိုင်ပြီး လိုးရတာဟ…နင်ကလဲ….”
“ အင်္ကျီတွေ ကြေကုန်မှာပေါ့….”
“ ကြယ်သီး ဖြုတ်လိုက်လေ… ငါစို့ပေးမယ်…”
“ နင် က …နို့စို့မလို့…. ”
“ အေးပေါ့… နို့စို့ပြီး လိုးမှ အရသာ ပိုရှိတာ..ဟ….”
“ နင် တော်တော် အတတ်ဆန်း တယ်….ဟွန်း…..”
ကြွေ၏ အသံက မကျေနပ်သံကို လုပ်ယူ၍ ပြောနေမှန်း သိသာလွန်းလှပေသည်။ အမှန်က မိန်းကလေးများသည် ဆန်းလေ ကြိုက်လေပဲ မဟုတ်ပါလား…။
“ ဗြွတ်…..ပြွတ်…ပျစ်…..ဘွပ်..စွပ်…….”
“ အို့ဟိုး…. ကျွတ်ကျွတ်….. နင့်အချောင်းကြီးကလဲဟယ်… သံဒုတ်ကြီး ကျနေတာပဲ… နာလိုက်တာ… ရှီး…အ……”
ကြွေ့ခမျာ တကယ်ပဲ သံဒုတ်ကြီးတစ်ချောင်း စောက်ပတ်ထဲ ထိုးထည့်ခံရသလို နာကျင်သွား၏။
စောက်ခေါင်းထဲမှ စိုစိသော အသားမျှင်များသည် လီးထိပ်ကြီးနှင့် ထိုးမိ ပွတ်တိုက်မိသွားကြလေသည်။
ထိုအခါ စောက်ဖုတ်လေး နှစ်ခြမ်းမှာ မဟတဟလေး ဖြစ်နေရာမှ ရဲရဲကြီးပြဲအာသွားပြီး လီးကို ဂဏန်းလက်မနှယ် ဖမ်းညှပ်ထားလိုက်လေသည်။ ဘိုဘိုက တင်းခနဲ လီးကို အညှစ်ခံလိုက်ရသည်နှင့် ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး သွက်သွက်ခါသွားအောင် အီစိမ့်သွားရလေတော့သည်။
ကြွေ့နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ဆွဲပြီး အချက် ၂၀ ခန့် ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်လေတော့သည်။
“ အား…အိ…..နာတယ်…နာတယ်…အင့်….အင်း…..”
ကြောက်လန့်တကြား အော်သံနှင့်အတူ ကြွေ.. ဘိုဘို့ရင်ဘတ်ကြီးကို တွန်းချနေပြန်သည်။ ထိုအခါ ဘိုဘိုက မဆင်းရုံမျှမကပဲ စောက်ပတ်ထဲသို့ တပြွတ်ပြွတ်.. တဘွတ်ဘွတ်နှင့် ထိုးသွင်းနေသော သူ့လီးကြီးကို အားကုန် ဆောင့်လိုးထည့်လိုက်လေတော့သည်။
“ ပြွတ်…ဘွပ်….ဘွပ်…..ပြွတ်….ဖတ်…ဖတ်……ဘွပ်….”
“ အမေ့… အမေ…ရေ… အမလေး….အမေရဲ့….အား လား….လား….”
ကြွေက အကျယ်ကြီးမဟုတ်ပဲ တိုးညှင်းစွာ အော်ဟစ်ညည်းတွားနေရှာရင်း နာကျင်လွန်းလှ၍ ပါးစပ်ကလေး ဟကာ ဟကာ အသက်ရှူနေရှာ၏။
တကယ်တော့ ဘိုဘို့လီးက နုထွားကြီးဖြစ်လျက် ဘယ်စောက်ပတ်ကိုမှ မလိုးရသေးသော အစိမ်းသက်သက်လီးကြီးပင်ဖြစ်ပေရာ စောက်ပတ်ကို စတင်၍လိုးဖူးခြင်း ဖြစ်ပေရာ မညှာမတာ အသကုန်ဖြုတ်နေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် အပျိုစစ်စစ် ကြွေ့ခမျာ လီးထိပ်နှင့် အပျိုမှေးတို့ ထိုးထိမိတိုင်း စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်မတတ် နာကျင်သော ဝေဒနာကို ခံစားနေရခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။
ထိုသို့ လီးဆုံးမှန်း မဆုံးမှန်း မသိပဲ စွတ်လိုးနေသော ဘိုဘို့လီးကသာ အရသာရှိနေပြီး ကြွေ့အဖုတ်မှာမူ ပြဲလန်အောင် ခံနေရရှာသည်။
“ ပြွတ်…ဘွပ်….စွပ်…ဖွတ်….စွိ….စွပ်………..”
“အင့်…အင့်….အ…..အိ…….အင့်…”
ကြွေ့စောက်ပတ်လေး ပူထူလာသည်။ အတွင်းထဲမှ ပူခနဲ ဖြစ်သွားခြင်းကိုပင် သိသိသာသာ ခံစားလိုက်ရလေသည်။ တဖြေးဖြေး လီးကြီးက အရင်းခိုက်အောင် လိုးလာပြီး အရသာတွေ့လာမိပေသည်။
“ နာ…နာသေး လား………ဟင်….”
“ စပ် ဖြင်းဖြင်းနဲ့ တမျိုးကြီးပဲ…ဟ..”
“ ငါတော့ အရမ်းကောင်းတာပဲ …ဟာ……”
“ အေးပေါ့… နင်က အရမ်းဆောင့်နေတာကိုး…..”
ကြွေ၏ မျက်စောင်းလေးက ဘိုဘို့မျက်နှာသို့ ဝဲခနဲ ကျရောက်ပြီး တစ်ဖက်သို့ ချက်ချင်း လှည့်သွားသည်။ ဘိုဘို့မျက်လုံးများနှင့် တည့်တည့်မကြည့်ရဲတော့အောင် ရှက်နေမိသည်။ ကြွေ့စောက်ပတ်ကို သူက ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ကိုင်ဖြဲပြီး လိုးနေတာကို….ကြွေ ရှက်နေမိတာ..။
“ ခံလို့မကောင်းဘူးလား…ကြွေ…”
“ အင့် အင့်…..အင့်…ကောင်း………အင့်….ကောင်း…….အီး…..ပါတယ်…..”
“ ကော့ ကော့ပြီး ..ပြန်လိုးပေးလေ…..”
“ ဟင့်….လုပ်တတ်ဖူး…ဟ…. ဘယ်လို လုပ်ရမှာလဲ…”
“ စောက်ပတ်ကို ကော့ပြီး ဆောင့်ပေါ့ဟ….“
“ ဘိုဘိုကလဲ…စကားပြောတာ အရမ်းကြမ်းတာပဲ… နားထဲကို ပူ…ပူ သွားတာ….ဟွန်း…”
“ ကြွေ့ စောက်ပတ်လေးထဲကို ..ကိုယ့်လီးကြီး အဆုံးဝင်နေမှပဲ ကြွေရယ်… ဘာရှက်စရာ လိုသေးလို့လဲ…ကွယ်…”
သူပြောသည်ကလည်း ဟုတ်သလိုလို ..။ ကြွေ.. ရှက်ရှက်ရွံ့ရွံ့လေး ကော့ပေးစ ပြုလာသည်။ ကြွေက ကော့အပေး၌ ဘိုဘိုက ဆောင့်ထည့်လိုက်ရာ လီးကြီး အရင်းအဆုံးတိုင် ဝင် ဝင်သွားသည်။ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းမှာ မဖြဲပဲ ရဲလျက် ရှိသည်။
စောက်ရည်များ ရွှဲနေသော လိင်တန်ကြီးမှာလည်း တဖြေးဖြေး ကွဲအက်တော့မလောက် ကြီးမား တောင့်တင်းလာကာ ပြီးခါနီးဖြစ်လာ၏။ ဘိုဘို၏ နှုတ်ခမ်းမွှေးလေးများကြား၌ ချွေးဥလေးများ သီးစို့လာသည်။
“ ဆောင့်…ဆောင့်… လိုးစမ်းပါ…ဘိုဘို…”
“ အင့်…အင်း….အင်း……..ကဲ…ဟာ….ကဲ ကွာ…..”
“ အား ရှီး….အား…..အား…. ကောင်း …ကောင်းလိုက်တာ..မောင်ရယ်… အားရပါးရ လိုးလိုက်စမ်းပါ… ..အ….အိ……..”
အကယ်၍ ငလျင်လှုပ်တတ်သော သဘောရှိလျင် ဘိုဘိုနှင့် ကြွေတို့ ဆောင့်လိုးမှုအရှိန်ကြောင့် မဟာပထဝီမြေကြီး သွက်သွက်ခါသွားနိုင်ပေ၏။
“ ထွက်… ထွက်ကုန်ပြီ….အား….အ….အင်း…….”
“ ဘွပ်….ပြွတ်…စွပ်……ဖွတ်….ဖတ်……..ပြွတ်….”
စောက်ခေါင်းထဲမှ ဂလိုင်သံလေးက ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး ထွက်လာပြီး သုတ်ရေများကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်လေတော့သည်။
တံလျပ်..ရိပ်ရိပ်ပြေးသော လယ်ကွင်းပြင်ဘက်မှ ရိုးပြတ်ပေါက်ကွဲသံလေးများ ဆူညံနေသည်။
စာကလေးများ ကျယ်လောင်စွာ ဟစ်ကြွေးနေကြ၏….။
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ဘိုဘိုနှင့် ထိုနေ့က သုံးလေးချီခန့် ဆက်တိုက် လိုးပစ်လိုက်မိကြရာ ကြွေ့တစ်ကိုယ်လုံး ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာကျင် ကိုက်ခဲနေသည်။
စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း ယောင်ကိုင်းနေ၏။ တစ်လက်မခန့် ကွဲသွားသော နေရာကို တစ်ယောက်တည်း ဆနွင်းမှုံ့ သိပ် သိပ်ပေးနေရသည်။ သေးပေါက်တိုင်းလည်း စပ်စပ်နေ၏။
ယခုလည်း ဆနွင်းမှုံ့ပုလင်းထဲမှ ဆနွင်းအနည်းငယ်ကို လက်ဝါးလေးနှင့် ထည့်၍ မီးဖိုထဲမှ လှည့်အထွက် ရဲဇော် နှင့် အတည့်တိုးမိကြသည်။
“ကြွေ… နနွင်းမှုံ့ ..ဘာလုပ်မလို့လဲ…”
“ ဘာ လုပ် လုပ်…….”
ဘုဆတ်ဆတ်ဖြင့် တစ်ချက်ပြောရင်း ရဲဇော်ကို လှည့်မကြည့်တော့ပဲ ခပ်သွက်သွက် ထွက်လာခဲ့၏။ ဘာကြောင့်မှန်း မသိ… ရင်ထဲက တလှပ်လှပ် ဖြစ်သွားရလေသည်။
ကြွေ့ခဲအိုဖြစ်သော ရဲဇော်မှာ ကြွေတို့အိမ်၌ ဒရိုင်ဘာ လုပ်ရင်းဖြင့် ကြွေ့အစ်မ မလေးနှင့် ညားခဲ့သူဖြစ်သည်။
တစ်ခါက ရေချိုးခန်းထဲတွင် ကြွေ့ကို ဖြုတ်ရန် စောက်ဖုတ်နှိုက်ခဲ့သေးသော်လည်း အလုပ်မဖြစ်ခဲ့ကြ..။ ထိုစဉ်မှ ယနေ့တိုင်ထိ ကြွေနှင့် ငရဲတို့ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဖြစ်..။
“ မောင်…ရေ…မောင်… ခဏ လာပါအုံး…”
အိမ်ရှေ့ ခြံထဲမှ မလေး လှမ်းအော်သံကြောင့် ငရဲ အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်သွားသော်လည်း ငရဲ၏ မျက်လုံးများက ကြွေ့ထံ မကျေမနပ် လှည့်ကြည့်သွားသေးသည်ကို ကြွေ သိလိုက်သည်။
ကြွေ့ အိပ်ခန်းထဲ ရောက်သောအခါ နနွင်းမှုံ့များကို စက္ကူပေါ်၌ အသာတင်ပြီး အခန်းတံခါး ပိတ်လိုက်ကာ စိတ်လွတ်လက်လွတ် ထမီကို ချွတ်လိုက်သည်။
အနံနှစ်ပေ အလျားသုံးပေခန့်ရှိသော မှန်ကြီးရှေ့၌ အဖုတ်လေးကို ဖြဲ၍ မှန်ထဲမှ ကြည့်လိုက်၏။ နီရဲရောင်ကိုင်းနေသော အဖုတ်လေးက ဘိုဘို၏ လီးဒဏ်ကြောင့် ရဲနေသည်ကို တွေ့ရ၏။
သက်ပြင်းကို မသက်မသာလေး ရှိုက်ရင်း နနွင်းမှုံ့အနည်းငယ်ကို ယူ၍ ကွဲသွားသော နေရာကို သိပ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ ရှူး…..အား…….အ လလား…..”
စပ်လိုက်သည်မှာ ဖျတ်ဖျတ်လူးသွားရသည်။
“ တင်ချာ ထည့်ရတယ်…ကြွေရဲ့…..”
“ ငရဲ….ဟင်…….နင်…….ဘာ…..”
“ တံခါးပေါ်က ကျော်ဝင်လာတာလေ…”
“အို…….”
ကြွေ ထမီတင်ထားသော ကုတင်ဆီသို့ လက်လှမ်းလိုက်သည်။ ငရဲက ထမီကို ဆတ်ခနဲ ယူလိုက်၏။
“ နင်…. နင် ဘာလုပ်တာလဲ…. ပေးပါ…”
ကြွေ တုန်ရီသော အသံနှင့် အော်သည်။
“ ကြွေရယ်…နင် ဘာတွေ ဖြစ်လာတာလဲ…ဟင်…”
“ အို……ဘာဖြစ်ဖြစ် ..ထမီ ပေးပါ…. ရှင်…“
ကြွေ … ငိုသံပါလေးနှင့် ထမီကို လှမ်းဆွဲယူသည်။ ငရဲက ထမီကို အခန်းထောင့်သို့ လွှင့်ပစ်လိုက်ရင်း ကြွေ့ ပခုံးလေးကို ဆွဲဖက်လိုက်၏။ ကြွေ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက ကော့ခနဲ ငရဲ ရင်ခွင်ထဲသို့ စိုက်ကျသွားရ၏။
အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းနေသော ကြွေ့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ငရဲက မွှေ့ရာပြင်တစ်ခုလို ဆွဲဆုတ်နယ်ဖတ်လိုက်၏။
“ ဟင်….ခွေး…ခွေး…. လူယုတ်မာ… ..လွှတ်………”
“ ဟား ဟား… ငါ နင့်ကို လိုးဘို့ ချောင်းနေတာ ကြာပြီ…ကြွေရ…ဟဲဟဲ…”
“ ငါ…ငါ အော် လိုက် ရမလား…….”
“ အော်..လေ…အော်လိုက်ပေါ့.. ဘိုဘိုလိုးထားလို့ ကွဲနေတဲ့ နင့်ဟာကို ဝင်လာတဲ့လူတွေကို သက်သေအဖြစ် ပြလိုက်ပေါ့…”
“ ဘာ….ဘိုဘိုလဲ… မသိဘူး…”
“ အေး…ငါကတော့ သိတယ်.. ကြွေ…. နင်နဲ့ ဘိုဘို ဖြူဖြူကျော်တို့လယ်တဲနားက ကုက္ကိုပင်ကြီးအောက်မှာ စုပ်ကြယက်ကြတာ ငါတွေ့ပြီးသား… နင်မယုံရင် ရော့..ငါရိုက်ထားတဲ့ ပုံတွေ…”
“ ဟင်…ဓါတ်ပုံ…အို…ငါနဲ့ ဘိုဘို ..ဘုရား…ဘုရား………”
ဘိုဘို့လီးကို ကြွေက စုပ်ပေးနေပုံ..၊ ဘိုဘိုက ကြွေ့စောက်ဖုတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ဖြဲလျက် ယက်ပေးနေပုံများကို ပုံ ၂၀ ခန့် တွေ့ရ၏။
“ နင်…. နင် လူယုတ်မာ…..”
“ ငါ ယုတ်မာတာ မဟုတ်ဘူး ကြွေ… ဒါ အမှတ်တမဲ့ မြင်ကွင်းမို့ အဝေးရိုက်မှန်ဘီလူးနဲ့ ငါရိုက်ခဲ့တာ… ဟဲဟဲ… နင်တို့နှစ်ယောက် လိုင်းပူးပြီး နှစ်ပင်လိမ်သွားတော့ ငါ့အတွက် ဂွင်ဝင်သွားတာပေါ့လေ…ဟား…ဟား…”
ငရဲ ရယ်သည်.. ပိုင်နိုင်စွာ ဟားတိုက်ရယ်၏။
“ နင် ဒီပုံတွေ .. ဘာ….ဘာလုပ်…ဖို့လဲဟင်……”
“ ငါ့အလို မလိုက်ရင် လမ်းဆုံ လမ်းခွနဲ့ သမဝါယမ ဆိုင်ရှေ့တွေမှာ ဈေးအိမ်သာတွေမှာ အပျော်တမ်း ကြေငြာပေးမယ်လေ….”
“ တောက်….. ယုတ်မာလိုက်တာ… ငရဲ ရယ်….”
“ နင့်ဖက်က ကြည့်တော့ လူယုတ်မာ.. ငါ့ဖက်ကကြည့်တော့ လူတော်တစ်ယောက်ပေါ့ ကြွေရယ်….”
ကြွေက ခံပြင်းနာကျင်လွန်းသော အကြည့်နှင့် ငရဲကို ကြည့်၏။ ကုက္ကိုတော ဆိုတဲ့ ကျေးတောက ရောက်လာစက ရဲဇော်ကို ကြွေ အထင်ကြီး လေးစားခဲ့မိသည်။ မလေးနှင့် အိမ်ထောင်ကျသွားသည့်အခါတွင်မှာပင် ကြွေ မနာလိုစိတ်ကလေး မွေးခဲ့မိသေးသည်။
ခုတော့ ရဲဇော်သည် ကာမဓါးပြ… ကာမမှောင်ခိုသမား…။
“ နင်… ငါ့ဆီက ကာမပဲရမယ်.. ငရဲ… သိလား..၊ စစ်မှန်တဲ့ အချစ်တော့ ရလိမ့်မယ် မထင်နဲ့… ”
“ ဟား..ဟား… သေစမ်းပါကြွေရယ်.. အဲဒါ ပြဇာတ်တွေ ရုပ်ရှင်တွေထဲက စကားတွေ ..ဒီမှာ လက်ခုတ်တီးမဲ့ ကလေးတွေလဲ မရှိဘူး… ဟား..ဟား….ဟား……”
ရဲဇော် .. ရဲတင်းလွန်းစွာ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ရယ်သည်။ ကြွေပင် အံ့သြ တုန်လှုပ်သွားပါသည်။
“ နင့် အသံပြဲကြီးနဲ့ စွတ်ရီမနေနဲ့… ကြက်သရေမဲ့တယ်.. ဟဲ့ သိလား..”
“ အိုး…ဟိုး ဟိုး… ကြွေရယ်… ရီတာတောင်မှ ပါမစ်ယူရအုံးမှာလား.. ဟားဟား…ဟား..”
ငရဲ ပြောပြောဆိုဆို ကြွေ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်သို့ ဖက်၍ လှဲချလိုက်သည်။ ထမီ မရှိသော ကြွေ့ အဖုတ်လေးမှာ ပြဲခနဲ ဟသွားလေသည်။ ထိုအခါ အဝတ်မဲ့သော အောက်ပိုင်းနှစ်ခုက နွေးထွေးနူးညံ့စွာ ပူးကပ်မိသွားကြသည်။ ကြွေ့တစ်ကိုယ်လုံး သိမ့်ခနဲ ခါရမ်းသွားသည်။
“ အင့်…ဟင်း…ဟင်း… အင်း…….အ…….အ……..”
လေးလံသော ငရဲ၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို အားကုန်တွန်းထားရ၏။ လက်မောင်းအိုးလေးများ ညောင်းညာလာသည်အထိ… တွန်းထောက်ထားရသဖြင့် ဆတ်ဆတ်တုံလာသည်။
“ လွွှတ်….လွှတ်….ခွေးမျိုး.. လူယုတ်မာ….”
ကြွေက လှုပ်ရှားရုန်းကန်ရင်း ခြေနှစ်ချောင်းကို ပူးကပ်လိမ်ကျစ်ထားသည်။ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက ပေါင်နှစ်လုံးကြားအတွင်းသို့ ငုတ်လျှိုးပုန်းကွယ်နေပြီး ဆီးခုံလေးမှာ တင်းမောက်မာကျောလာသည်။ စောက်မွှေးမဲမဲလေးများက ကြွေ့အဖုတ်လေးကို ဖုံးကွယ်ဝှက်သိုပေးရန် အလှမ်းကွာလွန်းနေပြန်၏။
“ပေါင်ကားပေးစမ်းပါ… ကြွေရယ်.. မြန်မြန်…”
“ ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း… ဟင့်..အင်း………”
“ တောက်… ငါ ဒေါသဖြစ်အောင် မလုပ်စမ်းနဲ့ …ကြွေ……”
“ အို……မရ ဘူး… မရဘူး………”
ငရဲ မျက်နှာကြီးက အဆီပြန်တင်းမာလာသည်။ မျက်လုံးအစုံက မီးကျည်ခဲများလို ရဲရဲတောက်နေ၏။ ငရဲ အသက်ရှူသံကြီးက လေပြင်းမုန်တိုင်း ကျလာသံမျိုးနှယ် ပြင်းထန်လွန်းလှသည်။
“ ဖြန်း……ဖြန်း……….”
“ အမေ့………”
ကြွေ .. မျှော်လင့်မထားသော အရက်စက်ဆုံး အပြုအမူကို ငရဲ ပြုမူလိုက်လေသည်။ ကြွေ့ပါးနှစ်ဖက်သည် ပူခနဲ ဖြင်းခနဲ ..ဖြစ်သွားသည်။
“ ပေါင်ဖြဲစမ်း…. စောက်ကန်းမ…..”
“ အဟင့်…..ဟင့်… အိ…အိ…….ဟီး…..အီး…..”
ကြွေ ရှိုက်၍ ရှိုက်၍ ငိုရင်း ငရဲကို ရွံရှာမုန်းတီးသွားသည်။ ငရဲက အတင်းအဓမ္မ ကိုင်ဖြဲနေသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းလေး လိမ်ထားရာမှ အားမတန် မာန်လျှော့ကာ လျော့ပေးလိုက်ရသည်။
ထိုအခါ ကြွေ၏ ဖြောင့်စင်းကြီးမားသော ပေါင်ကြီးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူကာ မ တင်ပစ်လိုက်သည်။ ကြွေက ပက်လက်ကလေး အနေအထားနှင့် ဒူးနှစ်ဖက်ကို ပခုံးနှင့် ထိလုနီးပါး မြှောက်ပေးလိုက်ရသည်။
“ ဟင့်……အဟင့်…. အင့်…. ဟင့်…ဟင့်……..”
“ ဟား… ကြွေရယ်… နင့်အဖုတ်ကြီးက အယ်နေတာပါပဲလား..ဟာ… နင့်အစ်မထက်တောင် မှ ကြီးသေးတယ်…ဟာ……”
ကြွေ… မကြားလို..။ မျက်စေ့ကလေးကို တင်းတင်းကြီးပိတ်ခါ မျက်ရည်များ လိမ့်၍လိမ့်၍ ဆင်းလာအောင်ပင် ငိုချလိုက်မိပေသည်။
ငရဲကမူ လုံးပတ်လေးလက်မကျော်ကျော်ခန့်ရှိသော သူ့လက်နက်ကြီးဖြင့် ကြွေ၏ စောက်ဖုတ် ခံတပ်လေးကို ပစ်ခတ်ရန် အနီးကပ် ချိန်ရွယ်လို့နေပေသည်။
ကြွေ.. ငရဲ လီးကြီးကို မြင်ဖူးသည်။ မလေးနှင့် မင်္ဂလာဦးည လိုးနေကြစဉ်က ကြွေ ခလေးဆန်စွာ ချောင်းကြည့်ဖူးသည်လေ..။
ဘုဆတ်ဆတ် တစ်ချက်ပြောရင်း ရဲဇော်ကို လှည့်မကြည့်တော့ဘဲ ခပ်သွက်သွက် ထွက်လာခဲ့၏။
ဘာကြောင့်မှန်း မသိ .. ရင်ထဲက တလှပ်လှပ် ဖြစ်သွားလေသည်။ ကြွေ့ခဲအိုဖြစ်သော ရဲဇော်မှာ ကြွေတို့အိမ်၌ ဒရိုင်ဘာလုပ်ရင်းဖြင့် ကြွေ့အစ်မ မလေးနှင့် ညားခဲ့ရသူ ဖြစ်သည်။
တစ်ခါက ရေချိုးခန်းထဲတွင် ကြွေ့ကိုဖြုတ်ရန် စောက်ဖုတ်နှိုက်ခဲ့သေးသော်လည်း အလုပ်မဖြစ်ခဲ့ကြ..။ ထိုစဉ်မှ ယနေ့တိုင်လည်း ကြွေနှင့်ငရဲတို့ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဖြစ်ခဲ့ကြ..။
အစ်မဖြစ်သူ မလေး…တစ်ယောက် ဖျတ်ဖျတ်လူးကာ ရုန်းကန်နေပုံကို တွေ့ရ၍ ငရဲကို ကြိမ်ဆဲမိခဲ့သေး၏။ ထိုစဉ်က ကြွေသည် ငရဲ၏ ကြီးမားတုတ်ခိုင် ရှည်လျားပြောင်တင်းနေသော လီးကြီးဖြင့် အလိုးခံကြည့်ချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ဖူးလေသည်။
ယခု ငရဲက အနိုင်အထက် သူ့ဟာကြီးကို ထိုးသွင်းလိုးဆောင့်ရန် ကြံစည်လာသောအခါ ကြွေ ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်း ထအောင် တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားလာရသည်။
ငရဲက ကြွေ့အဖုတ်လေးကို တရွရွပွတ်ပေးပြီးမှ ရှည်လျားသော သူ့လီးကြီးကို အဖုတ်ဝလေးသို့ တေ့လိုက်သည်။
“ အ…..အ မေ့……………”
နွေးခနဲ ဒစ်ကြီးက စောက်ခေါင်းဝထဲသို့ ကျွံဝင်သွား၏။ ကြွေ လန့်ပြီး အော်လိုက်သည်။ ငရဲ၏ ဒစ်ပြဲကြီးက ကြွေ့အပေါက်ဝလေး၌ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ဖြစ်နေ၏။
“ နင်… ညှစ်ထားသလား… ကြွေ…”
တင်းနေသော စောက်ပတ်အဝကို ကြည့်၍ ငရဲက မကျေမနပ်ဖြင့် ကြွေ့ကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။ ကြွေက ပါးစပ်ဖြင့် မဖြေ..။ ငိုရှိုက်ရင်းဖြင့် ခေါင်းကို ခါရမ်းပြမိရှာသည်။
“ အေး… နင်ပဲ ..နာမှာ… ကဲဟာ……”
“ ဗြွတ်…ဘွပ်……စွပ်………..”
“ အား…..နာ တယ်…..နာ တယ်…….”
လွှတ်ခနဲ အော်မိပြီးမှ ပါးစပ်ကို အတင်းစေ့ပိတ်၏။ ယောက်ျားတို့၏ ကာမအရသာက လီးဖျား၌သာ ရှိ၏။ မိန်းမတို့၏ ထောင်သောင်းမကသော ကာမအကြောစုံက စောက်ခေါင်းထဲ၌ စုဝေးနေကြပေရာ….။
ငရဲ၏ ပြည့်အင့်ကြီးမားသော လီးကြီး ထိုးသွင်းခြင်းခံလိုက်ရသည်နှင့် ကြွေ့ခန္ဓာကိုယ်မှ အပေါက်ကလေး တစ်ပေါက်ထဲသို့ ကာမဓါတ်အား လျှပ်စစ်ကြိုးကြီး သွယ်သွင်းလိုက်သလို ဖိန့်ဖ်ိန့်တုံသွားရ၏။ ထို့ကြောင့် .. ကြွေ မသိလ်ိုက်မီ.. ကြွေ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ငရဲခါးကို တင်းတင်းကြီး ဆွဲယူပြီး ဖြစ်နေသည်။
ခြေဖဝါးနှစ်ဖက်က ကုတင်မွှေ့ရာဖျင်ကို ထောက်ပြီး တစ်ပေခန့် ကြွတက်သွားသည်အထိ ကော့ထောင်သွား၏။
“ လိမ္မာလိုက်တဲ့ ကြွေရယ်… ဟဲဟဲ…”
“ ရှင်…. လိုးမှာသာ မြန်မြန်လိုး ပါ….”
“ လိုးမှာပါ… ကြွေ… လိုးမှာပါ…မင်းအဖုတ်လေး ထပ်ကွဲ ထပ်ယောင်အောင်ကို လိုးမှာ…”
“ ပြွတ်….ဖွတ်…….ဘွပ်…..ပြွတ်….ဖွတ်…..ဖတ်….”
“ အ…….အမလေး လေး… အား…..ကျွတ် ကျွတ်….”
တကယ်လိုးပြီ ဆိုတော့လည်း ကြွေခမျာ လူးနေအောင် ခံစားရရှာပြန်သည်။
“ အမလေး…. အမေ…အမေရေ…..အ…..အ………….”
“ ပြွတ်….. ဖွတ်……ဘွပ်.ဘွပ်…”
စောက်ရည်များက စိုရွှဲစိမ့်ယိုကျလာသည်။
“ အင်း…အင်း………..အင့်…အ…….အိ……”
ငရဲ ခါးသန်သည်။ အဆောင့်ကြမ်းသည်။ အဆောင့်ကြမ်းသလောက် အလိုးကလည်း ရက်စက်ပိုင်နိုင်လွန်းသည်။ သူ၏ ဘင်္ဂလားလီးကြီးကို ဘေးသို့ကော်၍ ထိုးသွင်းထည့်လိုက်တိုင်း ကြွေ့ခမျာ ထွန့်ထွန့်လူးနေရ၏။
“ ဘွပ်…စွပ်…..ပြွတ်…..ဖွတ်……ဖတ်…ဖတ်…….”
“ အမေ့… အ…….အမေရေ… အ…. အမေရယ်… အ…သမီး အဖြစ်ကို ကြည့်လှည့်ပါအုံး… အမေရယ်….အ……….”
ကြွေ အော်မိအော်ရာတွေ လွှတ်အော်ရင်း ငရဲ၏ လည်ပင်းကို တတောင်ဆစ်ကွေးနှင့် တအားညှစ်ဖက်ထားမိရှာသည်။ လှိုက်ခနဲ သဲခနဲ ခံစားနေရသော ခံစားမှုက ဘိုဘိုနှင့် လိုးတုန်းကနှင့် ဘာမျှမဆိုင်… ခံလို့ကောင်းလွန်းလှသည်။
“ အား….အဲဒီတစ်ချက် အတော် ထိတယ်…ကွယ်..ကျွတ်ကျွတ်…..”
“ စောက်ခေါင်းထဲကလား…ကြွေ…”
“ အင်း..အား………. ကျွတ်…ကျွတ်..ကျွတ်……”
ကြွေ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြရင်း ရှုံ့မဲ့သွားရှာသည်။ ငရဲက ကြွေ့နို့လေးနှစ်လုံးကို ပိုင်ပိုင်ကြီး ကိုင်ဆွဲကာ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးလိုက်သောအခါတွင်ကား ကြွေ့ စောက်ခေါင်းထဲမှ သဘာဝသုတ်ရည်များ အလိုအလျောက် ပန်းထွက်လာကုန်လေသည်။
“ အရေတွေ ထွက် ကုန်ပြီ…. ”
ကြွေက သူ့နားဝသို့ ကပ်၍ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်၏။
“ ကိုယ့်အရေတွေလဲ ထွက်ကုန်ပြီ…အ.အ………”
သူက စကားပြောရင်း ဖင်ကြီးကို မြှောက်ခါ မြှောက်ခါ သွက်သွက်ကြီး ဆောင့်လိုးလိုက်လေသည်။ ကြွေ့ စောက်ခေါင်းထဲမှ တဘွတ်ဘွတ် တဖွတ်ဖွတ် အသံများထွက်ကာ စောက်ရေများဖြင့် စိုရွှဲပေကျံကုန်သည်။
“ မောလိုက်တာ…ဟယ်……”
“ နောက်တစ်မျိုး ..လိုးရအောင်လေ…”
“ တော်ပြီ…ဟာ……..မော တယ်….”
“ ကုန်းပေးစမ်းပါ ဟာ…နင်ကလဲ…”
“ ခွေးလိုး လိုးအုန်းမလို့လား… ငရဲ ရယ်…”
“ ဒီတစ်ခါတဲပါ… ကြွေရဲ့……”
“ နင်…. ငါ့ဆို သိပ်နိုင်တာပဲ…ဟယ်….”
ကြွေက ညည်းညည်းညူညူလေး ပြောရင်း ကုတင်လေးပေါ်၌ လေးဘက်ထောက်လေး ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ဖူးကြွနီရဲ ယောင်ကိုင်းနေသော ကြွေ့အဖုတ်လေးက အလိုးရက်စက်သော ငရဲ၏ ဘင်္ဂလားလီးကြီးကို ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားမှ ပြူးပြူးလေး ထွက်မျှော်နေရှာသည်ကို ကျေနပ်ကြည်နူးဖွယ်ရာ တွေ့လိုက်ရသောအခါတွင်တော့…
ငရဲ၏ လီးကြီးမဟာမှာ … ထိန်းခနဲ… ထောင်းခနဲ ကြိုးများပြတ်ထွက်ကုန်အောင် ရုန်းကန်နေသော နွားသိုးကြီးအလား ကုန်းကန်ထကြွလာပြန်လေသတည်း…။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ပြီးပါပြီ..။
0 Comments